Still un blenkern ligg de See
in de warme Aobendsünn.
An ’t anner Ufer steiht ’n Reh.
Still kick et hauch, so üm sick rüm.

Off et mi süht an miene Stelle,
achter Röhricht an den Weiher?
Üm mi stich jüste ne Libelle,
patt dreiht se aff, hen to den Reiher.

De kick nich rechts un kick nich links,
de kick bloß stump, egaol up’t Waater.
Dat is mit em villicht ’n Dings,
’n Erpel mäck auk all Gesnaater.

Stief steiht de Reiher, ganz alleen,
as harr he sömms sick dao vergiätten.
Doch kick he dao, up Stelzenbeen,
gedüllig nao sien Aobendiätten.

Dat Waater aower, spieggelblank,
süht uut, as gaff ’t nich eene Barbe.
Klook sind de Fiske, Gott sei Dank,
auk wenn de Reiher denkt: Ick darbe…

Daoför singt nu de Gaitling hall
sien schönste Aobendliedken.
De Sönne sackt lück deeper all;
egaol, ick gönn mi noch ’n Tietken.