Et is us giebben allemal,
dat wi werd öller, Dach för Dach.
Doch is för us düt Schickesal
noch lange nich ’n Schicksalsschlach.

Us Mensken Los, dat is de Tiet;
se löpp met us dör use Liäben.
Se is nich dichte bi, nich wiet,
wi mött daomet sogar noch stiärben.

Se lött us nimmer nich in’ Stich –
un renn wi auk, so heel van Sinnen.
Off et us dull mäck, orre nich,
de Tiet, wi könnt iähr nich entrinnen.

Doch guet liäben, Dach un Stund,
dat is, wat alltiets wi wuohl könnt.
Dann dött de Tiet us daobi kund:
Wiet mehr as Tiet is us gar gönnt…

De Tiet, se is all wat gediegen,
doch mäck se nich dat Liäben schwuor.
Drüm laot wi us nich unnerkriegen –
un wünsket us: Prosit Niejaohr!