So is use Iemseart

Emma Pötter (1926 – 2003): Sommerabend an der Ems, Aquarell 1980

As wenn sick Hiärwst un Fröhjaohr paart,
so is se, use Iemseart.
Maol blöss de Wind, maol schuurt et natt,
maol lacht de Sönn up Tratt un Patt.

Nich graut Buhai met Trömmelkes,
nich Bömmskes orre Bömmelkes,
wat tellt, dat is dat rechte Waort,
nich to lang un nich to kuort.

Hier treck nich eener di ne Schnuut.
Se küert daoför hier reinheruut.
Lutt männig Waort auk groff män doch,
Up Iemseart klingt‘ truulick noch.

Mit Aaperie kömms hier nich wiet.
Wat auk nich tellt, is Spiet un Striet.
Eens aower geiht schön Ton in Ton:
Bedächtig weg dat Rechte doon.

Man mäck nich graut Tamtam üm Nix,
doch feihlt es wat, bis holpen fix.
Hatt is de Griff, män week dat Hiärt,
de Art is sicher nich verkehrt.

Hier geiht et up dat grööne Land,
met Luune alltiets Hand in Hand.
Drüm treck de Pläät ick hier nich kruus,
denn ick bin giäne hier tohuus!

Ja: So is use Iemseart,
as wenn sick Hiärwst un Fröhjaohr paart.
Dat moss so nemmen, es et is,
dann geiht et guet di, ganz gewiss.

Use schöne Platt

Bild: Manfred Heskamp, Elte

Us Plattdüütsch is so warm, so riek –
doch kann man sick de auk an schüer’n.
Met jede Spraok steiht Platt sick liek,
wi könnt et gar genoog nich küern!

To Platt päss kiene graute Schnuut
un iä’mso weinig wild Gestüöhn;
bi Platt, dao süht man guet bi uut,
drüm is dat Plattküern auk so schön!

Denn nett up Platt sick wat vertell’n,
mäck munter glieks, doch manchs auk still;
man bruukt sick nich debi verstell’n,
drüm präötket wi, so Gott et will.

Nich bloß von dat wat fröher wör
vertellt wi us dann gerne wat,
auk wat vandag so giff Couleur,
beküer wi iämso liek up Platt.

Met Platt lött lustig et sick ulken,
doch lött sick auk wuohl butt wat säggen.
Nich minner dräch et us up Wulken
un kann sick fien ümt Hiärtken leggen.

Us Plattdüütsch, dat is mehr äs schön,
dao schüert sick nich dat Hiärt bi wund,
heel änners äs so Wortgedröhn,
mäck Plattdüütsch gar de Siäl gesund.

Et weigt us dann, wat dao so klingt;
wi föhlt us licht, annommen, froh –
as wenn van wieden us wat winkt
un kaim ganz sachte up us to …

Oft klingt wat nao, wat lange wör,
as woll et us maol wier wat säggen.
So wat geiht dann dör un dör
un döt heel fien de Siäle weegen.

Auk dat is Platt, van Hiärten sacht
wäd et us sinnig dann tomoot,
as härren Engelkes wat bracht,
doch nich met Flittkes, nä, to Foot.

Ja, Hiärt un Siäl gaoht heelmaol up,
kümp Plattdüütsch echt un fien deher –
as gäff et hiemmelwärts en Schub,
man will dann änners gar nix mehr …

Plattküern

Bild: pixabay

Guet Plattküern, dat is mehr äs schön.
Dat Hiärtken geiht wiet up debi.
Ganz anners äs so Wortgedröhn,
klingt et vertruulick, echt un frie.

Up Plattdüütsch nett sick wat vertell’n,
mäck munter glieks, doch manchs auk still.
Man bruukt sick nich debi verstell’n,
drüm präötket wi, so Gott et will.

Us Plattdüütsk is so warm, so riek;
doch kann man sick de auk an schüer’n.
Met jede Spraok steiht Platt sick liek,
wi könnt et gar genoog nich küern!

To Platt päss kiene graute Schnuut
un iä’mso weinig wild Gestüöhn.
Bi Platt, dao süht man guet bi uut,
drüm is dat Plattküern auk so schön!

Nich bloß von dat wat fröher wör
vertellt wi gerne us so wat.
Auk wat vandag so giff Couleur,
beküer wi iämso liek up Platt.

Gaoht Döönkes daobi dör de Runde,
dann lacht wi, dat de Heide wackelt.
Män geiht et auk es deep to Grunde,
wätt ernsthaft küert, nich lange fackelt.

Ja, Hiärt un Siäl gaoht heelmaol up,
kümp Plattdüütsch echt un fien deher;
as gäff et hiemmelwärts nen Schub –
man will dann änners gar nix mehr.

♣ ♣ ♣

Fragen Sie in Ihrer Buchhandlung
nach plattdeutschen Büchern von Otto Pötter,
erschienen im Aschendorff-Verlag Münster.

Die zeitlos schönen Pötter-Bücher
zählen zu den Klassikern der plattdeutschen Sprache
und sind zu jedem Anlass ein originelles Geschenk „von hier“!

Praoten ohne Kopppien

Bild: pixabay

Wat Dokters schriewt un Paoters singet,
dat to verstaohn, dat dwinget
Jans, Franz orre auk Grete
nich selten Kopppien in de Plääte.

Denn all’maol klook küert se Latien;
se doot studeert un häbt sick fien.
Mäck dat jä auk wuohl graut wat her,
so küer wi leiwer düütlick mehr.

Wi bünd deswiägen ja nich dumm,
bloß weil wi spriäket Platt met Mum.
Denn Platt kriegt Dokters, samt Pastor,
in iähren Kopp nu wier nich klaor.

Drüm: W e l l nu hier de Dumme is,
dat is un bliff män ungewiss.
Dao könn auk Cäsar nix up säggen;
et bliff ’n Räötsel allerweggen.

Is dat Latien auk noch so fien,
hier kann’t auk ruhig up Platt wat sien.
Et is jä nich glieks de Verkehrte,
de anners küert äs de Gelehrte.

In praxi, üöwerhaupt ick sägg:
Hauptsaak wi laot‘ de Hoffart weg!
Un nich glieks auk noch heel vernarrt,
dat schütt hier bloß uut use Art.

Schwiegen un Praoten

Bild: pixabay

Schwiegen, säch man, dat wär Gold,
doch werd es ohne Küeren aolt!
Ick will dat gar nich erst probeer’n,
daobi kömms bloß an Simmeleer’n.

Denn, heelmaol von Klingklang verlaoten,
wu lött et sick dann wuohl noch praoten?
Doch küert se ännersiets di üm,
kümp dao dann auk nich viell bi rüm.

Man mott jä nich in eens bloß küer’n,
dao lött sick jä wuohl wat an stüer’n.
Up achten auk, wu man wat säch,
säch auk all wat, leew orre frech.

Mi schinnt apatt för miene Ohren
is vull Gequater nich erkoren.
Dann schwiege ick, orre ick gaoh,
süss löpp villicht mi noch wat nao.

Ick möchte nich den heelen Dag
dat hör’n, wat ick nich hören mag.
Laot se achtern Rüggen sabbeln,
ick bruuk dao jä nich mittobabbeln.

Ick gaoh ick leiwer mienen Patt
un luster sacht up änners wat –
orre denke still bi’t Liäsen:
„Se könnt mi maol, de Quatermiäsen!“